- Laurine
Prestatie & Competitie
Prestatie en competitie. Onze maatschappij steunt erop. Altijd de beste willen zijn, de beste moeten zijn. Maar misschien wil ik dat niet zijn? Maar misschien ben ik dat niet?
Al van kleins af aan word je meegegeven dat je je uiterste best moet doen om de beste te zijn. In de kleuterschool werden er al kleurwedstrijden gehouden. Wedstrijden, competitie op drie- jarige leeftijd.
Is dat niet een beetje gek?
Vanaf de lagere school moet je testen afleggen en krijg je een rapport. Beoordeelt men of je wel goed genoeg bent. Of je wel goed genoeg presteert. Of je wel kan volgen. Bij elke test en elk rapport wordt je vergeleken met je klasgenoten. En afhankelijk van je hobby kan het zijn dat je ook voor je buitenschoolse activiteiten beoordeelt en vergeleken wordt met je leeftijdsgenoten.
Leeftijdsgenoten, hoe ruim is dat begrip? Is iemand van dezelfde generatie een leeftijdsgenoot? Of iemand waar je niet meer dan vijf jaar mee scheelt? Of is een leeftijdsgenoot iemand die al evenveel jaren op deze aardbol rondloopt? Want ook dat is een discussiepunt.
Ik verjaar namelijk in november en ben dus van het einde van het jaar. Dat wil zeggen dat ik met sommige klasgenootjes bijna een jaar scheel en met sommigen zelfs twee jaar.
En toch wordt er van mij evenveel verwacht als van een klasgenootje dat -in mijn geval- al zestien of zeventien jaar is, terwijl ik nog zestien moet worden. Ik moet kunnen wat iemand van een jaar ouder moet kunnen. Al vanaf het begin van mijn schoolcarrière moet ik maar kunnen volgen. Moet ik aan alle verwachtingen voldoen. Al voelt het leeftijdsverschil op sommige momenten groter dan op andere momenten, de feiten zijn er.
Zou het schoolsysteem dan beter gebaseerd zijn op niveau, dan op leeftijd? Nee, dat denk ik ook niet, want dat zou de competitie alleen maar steunen. Of zouden de schooljaren moeten opgedeeld worden op basis van een half jaar, in plaats van een jaar? Maar waar zijn we dan eigenlijk allemaal mee bezig?
Het klinkt nu misschien wel of ik alleen maar aan het klagen ben, maar eigenlijk zou ik het me niet anders kunnen inbeelden. Dit heeft immers onbewust al veel invloed gehad op mijn leven.
Door de maatschappij waarin we leven en door het huidige schoolsysteem ben ik wie ik ben. Misschien was ik wel een pak minder intelligent geweest, als ik nu niet in het vijfde jaar had gezeten. Doordat ik jonger ben, moet ik wel het uiterste geven en zal ik altijd ergens voor de volle 100% voor gaan. Helaas is er ook een keerzijde aan het hele verhaal. Door de prestatie-gerichte maatschappij waarin we leven ben ik perfectionistisch, stressgevoelig en leg ik de lat altijd heel hoog voor mezelf.
Of er een oplossing voor bestaat? Waarschijnlijk niet, het is de tijdsgeest waarin we leven die gebouwd en gericht is op prestatie. Maar dat is niet erg, ik vecht me er wel doorheen. Dat zullen we allemaal doen.
Blijf in jezelf geloven, dat is het belangrijkste!
-xxx-
