- Laurine
Ik ben nog maar zeventien | schrijfsel
We kunnen alles worden, we kunnen alles zijn vandaag de dag. Waar je ook maar van droomt, het kan werkelijkheid worden. Maar moeten we ook alles zijn? Wanneer zijn we genoeg? Wanneer zijn we 'succesvol'?
MIJN PASSIE, MIJN TOEKOMST?
Schrijven is mijn passie. Het is iets waar ik geen seconde over na moet denken. Ik houd van bloggen, roman schrijven, poëzie schrijven, ... Het is iets dat ik voor mezelf doe, maar ik droom ervan om er mijn beroep van te maken. En dus schrijf ik zoveel ik kan omdat ik er heel blij van word, maar ook omdat ik zo mijn schrijfstijl kan verbeteren (oefening baart kunst, weet je ;) ). Want hoe kan ik ooit goed worden als ik niet oefen?
"IK BEN NOG MAAR ZEVENTIEN. IK MOET (NOG) NIET SUCCESVOL ZIJN."
NOG JONG
Maar soms dringt het besef tot me door: ik ben nog maar zeventien. Vaak heb ik gevoel dat ik onder een enorme druk sta om mijn dromen waar te maken en 'succesvol te zijn' (wat dat ook mag inhouden). Maar dat hoef ik helemaal (nog) niet te zijn. Waarom zou ik alles al op een rijtje moeten hebben nog voor ik de leeftijd van 18 heb bereikt? Het slaat helemaal nergens op en toch ben ik er onbewust mee bezig. Ik probeer mezelf te herinneren dat ik mijn stap 1 niet mag vergelijken met iemand anders zijn stap 10. Ik hoef geen duizenden lezers of grote samenwerkingen, ik hoef niet succesvol te zijn. Ik ben nog maar zeventien. Ik moet genieten en jong zijn en dankbaar zijn voor alle kansen die ik al krijg op deze jonge leeftijd.
Ik weet dat ik hier niet alleen in ben. In mijn omgeving zijn er verschillende leeftijdsgenoten die ook al volop met hun toekomst bezig zijn en daar grote stappen voor ondernemen. Met heel veel goesting en enthousiasme, maar ook met de druk om iets te maken van het leven.
"VERGELIJK JOUW STAP 1 NIET MET DE STAP 10 VAN EEN ANDER."
VANWAAR DIE PRESTATIEDRUK?
Vanwaar komt die druk eigenlijk? Waarom is dit zoiets waar deze generatie voortdurend mee bezig is? Is het omdat we inmiddels met zoveel op de wereld zijn, dat we de druk voel om eruit te springen? Om onze kansen op de arbeidsmarkt te vergroten? Of komt het doordat we verwend zijn? Deze generatie heeft het geluk gehad om in een tijd te leven waar alles kan en waar we alles kunnen hebben wat we maar willen. Verwachten we dat daardoor ook maar van onze dromen? Ik wil het, dus ik zal het krijgen.
Ik heb absoluut geen idee waarom het zo'n groot probleem is voor deze generatie om geen prestatiedruk te ervaren. Zolang iedereen zich maar herinnert dat je niet alles hoeft te zijn. Je hoeft niet perfect of succesvol te zijn. En wanneer ik me weer eens gespannen voel, omdat ik niet alles gedaan krijg wat ik zou willen of me weer eens schuldig voel wanneer ik geen blogpost plaats, dan denk ik eraan: ik ben ook nog maar zeventien.
